Strona:Władysław Stanisław Reymont - Legenda.djvu/21

 „Ma oczy, kieby w cudzie zjawione!”
 myślał, ruszając w dalszą drogę.
 „Trzaby spróbować!”
 ważył się nieśmiało, choć sam był nielada majster i wyrzynał w drzewie przeróżne figury, jak mało ktoby potrafił. Zwłaszcza o jego pasyjki, rzezane w gruszkowem drzewie, ubiegano się po wszystkich okolicznych odpustach.
 Wiadomo było, że, gdzie taką pasyjkę mieli w chałupie, tam zły nie miał przystępu ni żadne nieszczęścia.
 Tak powiadali, niemało się temu zarazem dziwując, gdyż mieli go za niedowiarka, że do kościoła nie zaglądał i księżom nie czapkował.
 „Kto ze samym dziedzicem ma sprawy, z włodarzami się nie zadaje!”
 powiedział kiedyś w karczmie, gdy mu o tem napomknięto. Długo o tem deliberowano.
 Jakoż i teraz wyminął kościół, nie uchyliwszy czapy, i wszedł do karczmy, stojącej nad stawem. Żyd siedział za szynkwasem przy łojówce, bo izba była ogromna i mroczna, a kiwnąwszy mu głową, bez pytania postawił przed nim butelkę i kieliszek.
 Maciej pił, fajeczkę pykał, spluwał na środek i coś w głowie układał.
 „Mam zmartwienie, żydzie”,
 rzekł po chwili.
 „Dajno mocniejszej...”
 Żyd postawił inną flaszkę, nalał mu w kieliszek i, po-