Strona:Waleria Marrené - Przeciw prądowi Tom I.djvu/225

219

 Teodozya była przedewszystkiem praktyczna i chciała zrozumieć położenie, a łzy te i żałoba przywiodły jej na myśl panią Julską.
 — Ciocia! — zawołała — czyżby ciocia...
 Nie dokończyła zaczętej myśli.
 Wacław niezdolny był odpowiedzieć.
 — Bądź pani spokojną — odezwała się Regina zdławionym głosem — pani Julska żyje. To ja straciłam ojca...
 — Ależ w takim razie — pochwyciła
 Umilkła nagle, czując, że pytania mogły być niedyskretne. Nie rozumiała położenia. Skoro jednak matka jego żyła, łzy Wacława traciły jej sympatyą, niecierpliwiły ją raczej, bo widziała w nich słusznie więcej bezsilności, niż żalu.
 — Straciłam ojca i wszystko com posiadała — wyrzekła dalej Regina.
 Teodozya na te słowa odwróciła się od Wacława i spojrzała bystro na młodą dziewczynę. One wytłumaczyły jej wszy-