Strona:Waleria Marrené - Przeciw prądowi Tom I.djvu/23

17

 Patrzyła znowu na ojca wielkiemi, zadumanemi oczyma.
 — Mnie z tem dobrze, ja to lubię!
 — Lubisz płakać? Co też ty mówisz, Reginko?
 — Ja lubię czytać to, co mi się zdaje prawdą, choćby ta prawda była najsmutniejszą. Zdaje mi się — nie śmiej się ze mnie ojcze, zdaje mi się wtedy, że nie jestem sobą, że to ja cierpię, walczę lub raduję się, i jest mi jakoś tak dziwnie, jak kiedy śni mi się że latam po powietrzu, lub wstępuję na cudowną górę...
 Mówiła to rozmarzonym wyrazem i rozognioną twarzą, jak gdyby słowa nabierały w jej myśli głębszego znaczenia, odpowiadały jakimś wewnętrznym potrzebom. płynęły ze skrytego źródła, które nurtowało jej wyobraźnię, a zdradzało się tylko drobnemi wskazówkami na zewnątrz.
 Ojciec, słuchając jej, uśmiechał się rzeczywiście; słowa córki były dla niego