Strona:Waleria Marrené - Przeciw prądowi Tom II.djvu/105

95

 — Może chcesz pani mówić ze mną jednym?
 — O tak — zawołała z wyrazem wdzięczności, iż myśl jej wypowiedział dobitnie.
 On uśmiechnął się w sposób obudzający zaufanie, ale rzecz dziwna, uśmiechnęła się jednocześnie i panna Alfonsa i ruda naiwność a uśmiech ich nietylko nie budził zaufania, lecz przeciwnie, mógłby dać wiele do myślenia. Regina jednak, zapatrzona w dyrektora jak w tęczę, nie widziała go wcale, więc i nieufności powziąć nie mogła.
 — W takim razie służę pani — wyrzekł dyrektor głosem łagodnym, pełnym spółczucia i pieczołowitości.
 Podał jej ramię, które ona przyjęła bez wahania, nie zważając, że jednocześnie odezwały się złośliwą nutą dwa przymuszone uśmiechy niewieście.
 Dyrektor odwrócił się, spojrzał z brwią ściągniętą za siebie i naraz uśmiechy u-