Strona:Z jednego strumienia szesnaście nowel 042.jpg

 — A, złodziej — wolał Chrząstkiewicz, sapiąc, spostrzegłszy ją i osadziwszy się na miejscu - ja jego jeszcze nastaluję!
 — Co on ukradł? — spytała bojaźliwie Chawa.
 — Pocztę, listy porozcinał, pogubił czy poniszczył. O, nie daruję, nie daruję mu tego — krzyczał Chrząstkiewicz, uderzając kijem o ziemię. Jędrzeju! Idź do miasta i przynieś mi librę papieru, zaraz raport spiszę.
 Podczas gdy Jędrzej pobiegł po papier, a jego pan zamknął się w kancelaryi dla obmyślenia raportu, Chawa weszła do kuchni. Zmartwiona wypadkiem poczhalterowa nie mogła z początku o czem innem mówić, ale zwolna dała się naprowadzić na sprawę jesiotra.
 — Kupiłabym — rzekła — gdyby mi Fercio dał pieniędzy. Ale wątpię, ten szelma zrabował pocztę, może tam i dla nas co było, straty dużo...
 — On zrabował — pocieszała Chawa — on pójdzie do kozy. No, zmartwienie, ale co państwo temu winni?
 — Ile funtów w tym kawałku?
 — Dwadzieścia pięć, albo więcej. Nie drogo sprzedam.
 Nagle drzwi się otworzyły i wpadł Chrząstkiewicz.
 — Masz ty czas Symchowa? — spytał.
 — Na co?
 — Pan Kopf z Uściąża pisał do mnie wczoraj, ażeby mu natychmiast przystać list, jeśli nadejdzie. Ten łotr dopiero dziś z pocztą wrócił, jego już wypędziłem, czybyś więc nie mogła listu Kopfowi odnieść? On ci wynagrodzi.
 — Kiedy pan każe, zaraz pójdę — odrzekła Chawa i porzuciwszy jesiotra w kuchni, wybiegła.
 Widocznie w księdze jej przeznaczeń los przewrócił nową ich kartę. Wczoraj Chawa marzyła o szczęściu Franka, a dziś już szła z listem do Uściąża. Wprawdzie do tego Uściąża, którym Franek gardził, gdzie za drogę płacono tylko kaszą, ale naprzód kasza nie