Strona:Z jednego strumienia szesnaście nowel 157.jpg

 — O jakim?
 — O tym, co ja go panu opowiedziałem.
 — Śliczna bajka.
 — Bajka! to jest bajka! Ha... ładna bajka! Nie, panie, prawda to nie jest bajka — ale nie każdy chce prawdzie wierzyć...
 — Trudno, widzisz.
 — Trudno? dlaczego trudno? — bo powiedział Berek, a jakby powiedziała książka, toby każdy wierzył — bo to książka. Berek nie ma wiary — a dlaczego Berek nie ma wiary? — bo jest Berek! Taki nasz los. My jesteśmy od całego świata pokrzywdzeni.
 — W czem?
 — We wszystkiem. Naprzód w majątku.
 — Jakim sposobem?
 — Niby pan nie wie!
 — Nie wiem...
 — Powiedz pan, przecież u państwa czytają biblię.
 — Czytają.
 — To pan wie, że stary Icchok miał dwóch synów, jeden się nazywał Jankiel (Jakób) — a drugi Ejsaw. Jankiel starszy był, jemu się należało dwie części majątku, a tamtemu tylko jedna. Od Jankla pochodzą żydy, bo on jest Isroel, od tamtego wszystkie inne ludzie — a majątek był ładny... piękny majątek był.
 — Jaki?
 — Cały świat! Weź pan teraz na delikatny rozum i miarkuj jaka nam krzywda jest i nawet nie dadzą się upomnieć — powiadają, że my łapserdaki jesteśmy. Sy git? to ładne procedura jest!.. to pfe jest!...
 Tak gwarząc dojechaliśmy do miejsca, w którem się drogi rozchodzą. Berek zeskoczył z wózka i poszedł w swoją stronę ku rodzinnemu miasteczku, ja pojechałem dalej.
 Legenda opowiedziana przez Berka stała mi ciągle na myśli.