Strona:Z jednego strumienia szesnaście nowel 217.jpg

 — Tate — przemówił głośniej nieco — powiedz mnie co o Jakóbie lub o Józefie; ty tak to ładnie opowiadać umiesz.
 — Nie, Lejzorke, jesteś słaby, jak wyzdrowiejesz...
 Głos nagle ugrzązł mu w gardle, coś mu serce jakby kleszczami ścisnęło; nie mógł dokończyć.
 — Powiedz — prosił Lejzorek — jeśli nie chcesz o Józefie, to choćby o Izaaku.
 — Och, dziecko moje — jęknął Chaim.
 — Czy Abraham bardzo płakał, kiedy Bóg mu kazał oddać syna?
 — Nie myśl ty teraz o tem; po co ty mówisz o tem — prosił ojciec.
 Ale chory zdawał się go nie słyszeć.
 — Izaak pewno nie płakał. On myślał sobie, że jak przyjdzie do nieba, to i stamtąd będzie mógł patrzeć na swoją chatę, a będzie tam prosił Boga, aby odjął troszkę pracy jego ojcu, aby mu przysłał błogosławieństwo swoje, aby aniołom kazał pamiętać o nim...
 Znowu ostatnie słowa w szept się rozpływały. Oczy zbladły i przysłoniły się powiekami, po twarzy przeszedł cień, jakby tchnienie nicości już nań powiało. Po chwili jednak otworzył oczy i z nowem pytaniem zwrócił je na ojca.
 — Dlaczego to... Nie pamiętam, dlaczego? Co to jest, że ja nie pamiętam? — przerwał sobie zaniepokojony. — Szpektor będzie się gniewał; tate, powiedz ty, ja już zapomniałem.
 Błagał tak pokornie i ściskał zlekka dłoń ojca.
 — Nu, czego ty chcesz...
 — Dlaczego to... O co to chciałem pytać? Nie pamiętam już — szepnął cicho i głowa bezsilnie spadła mu na piersi.
 Nastała dłuższa chwila ciszy; słychać w niej tylko było oddech ciężko robiącej piersi.