Strona:Z jednego strumienia szesnaście nowel 260.jpg

wieść o politycznem położeniu Europy, naszem i t. d., ale żyd zakręcił się niecierpliwie.
 — Więc to cię nie interesuje? — zapytałem.
 — Nigdy o tem nie myślałem — odparł otwarcie.
 — A! teraz wiem, o co ci chodzi, pewno chcesz wiedzieć, jak się żydom powodzi, jak handel idzie?
 — Im się lepiej powodzi, jak mnie.
 — Słusznie. W takim razie pewno chcesz wiedzieć, czy życie u nas teraz drogie, jakie ceny na targach, po czemu mąka, mięso i t. d.
 — Co mi z tego przyjdzie, kiedy tu nic dostać nie można, choćby tam najtaniej było.
 — Jeszcze słuszniej; ale ostatecznie o cóż u licha ci chodzi?
 — Kiedy ja nie wiem, proszę pana, jak to powiedzieć. Widzi pan, ja tak nieraz miślę, miślę, że aż Ryfka, to moja żona tak się nazywa, pyta się: »Srul, co tobie?« A co ja jej mam powiedzieć, kiedy ja sam nie wiem, co mi jest. Bo to może nawet i ludzie śmieliby się ze mnie? — dodał, jakby badając, czy i ja zeń śmiać się nie będę.
 Ale ja się nie śmiałem. Byłem zaciekawiony: widocznie gniotło go coś, z czego sam sobie sprawy zdać nie umiał i wypowiedzenie czego w języku, którym władał nadzwyczaj słabo, było dlań jeszcze trudniejszem. Aby dopomódz mu, uspokoiłem go, żeby się nie spieszył, że robota moja, niepilna, nic na tem nie straci, jeżeli pogadamy z godzinę i t. d. Żyd podziękował mi wzrokiem i po krótkim namyśle rozpoczął taką rozmowę:
 — Kiedy pan wyjechał z Warszawy?
 — Podług ruskiego kalendarza w końcu kwietnia.
 — A czy wtedy zimno tam było, czy ciepło?
 — Ciepło zupełnie, jechałem z początku w letniem ubraniu.
 — Nu, patrz pan? A tu mróz!