Ta strona została uwierzytelniona.
Wicher po lodach gwiżdże
W głuchy, ponury ton,
I nad gór martwą pustką
Brzmi, jak pogrzebny dzwon.
Lecz zorze z wiosną lśniące
Z zimowych zbudzą snów
Gór ziemię: pełnem życiem
Zakwitnie ona znów...
W niejednej ludzkiej duszy,
Gdy pozna, czem jest świat,
Zwątpienia mróz śmiertelny
Niszczy nadziei kwiat;
Lecz próżno potem czekać
Wiosennych złotych zórz;
Kwiat taki, raz uwiędły
Nie kwitnie nigdy już...
Kazimierz Przerwa-Tetmajer.
PORANNE BIAŁE...
Poranne białe płyną mgły
Pod Beskid modrosiny;
Nad Granatami słońce się lśni
Przez srebrne pajęczyny.
W kotlinie, nizko, schodzi cień
Z ciemnych jeziorek głuszy;
Blady, jesienny powstaje dzień
I ranną rosą prószy.
