Ta strona została uwierzytelniona.
BALTYK.
WSPOMNIENIE Z BALTYKU.
Powiał wicher bujny — i szeleszcząc wpada
W rozpoztarte żagle, szamoce linami,
Pełnemi go garnie łakomie piersiami
Wędrowna na łodzi gromada.
Dalejże na morze!... Łódź w górę podniosła,
Jak dwa srebrne skrzydła, dwa wilgotne wiosła;
Wędrowna drużyna wzniosła w górę dłonie,
Żegnalne westchnienie rodzinnej śląc stronie.
Łódź strzepła żaglami — milczące fal łoże
Zawrzało — zbielało — milionem skier prysło...
O żółty nasz brzegu! biała nasza Wisło!
Bywajcie nam zdrowe!... Na morze! na morze!
Na morzu ponuro. Szare, jak z ołowiu,
Niebiosa z szarymi wałami się sprzęgły;
Zdala tylko jeszcze, jak księżyc na nowiu,
Złocisty sierp wązki zaznacza ich węgły.
