Tajny traktat austriacko-francusko-brytyjski (3 stycznia 1815)

Tajny traktat austriacko-francusko-brytyjski Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord, Klemens Lothar von Metternich, Robert Stewart, wicehrabia Castlereagh • Wiedeń, 3 stycznia 1815

Tajny traktat austriacko-francusko-brytyjski Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord, Klemens Lothar von Metternich, Robert Stewart, wicehrabia Castlereagh Wiedeń, 3 stycznia 1815

Przekład: Wikiźródła (lista tłumaczy na stronie historii) (z języka francuskiego).

Ich Moście cesarz Austrii, król Francji oraz król Wielkiej Brytanii i Irlandii przekonani, że mocarstwa, które mają dopełnić rozporządzenia traktatu paryskiego powinny być zachowane w stanie doskonałego bezpieczeństwa i niepodległości by móc wiernie i godnie wypełnić tę ważną powinność, w konsekwencji uznając jako niezbędne, z powodu niedawno okazanych pretensji, by zaopatrzyć się w środki do odparcia wszelkiej agresji, na jaką mogłyby być wystawione ich własne posiadłości lub jedna z nich z nienawiści do propozycji na jakie przystali z obowiązku czynienia i wspierania powszechnej zgody na zasadzie sprawiedliwości i prawości, mając na względzie tylko dopełnienie rozporządzeń traktatu paryskiego w sposób możliwie najkorzystniejszy, w jego prawdziwej wymowie i duchu, niniejszym oświadczają, że zawarli pomiędzy sobą uroczystą konwencję i podpisali sojusz obronny.

Artykuł I.

Wysokie układające się strony zaangażują się nawzajem i każda z nich wobec drugiej w zgodne działanie z najdoskonalszą bezinteresownością i w dobrej wierze, by układy przy wykonaniu traktatu paryskiego, które powinny dopełnić rozporządzenia były zawarte w sposób jak najbardziej korzystny jaki będzie możliwy w duchu tego traktatu. Jeśliby z kolei z nienawiści do propozycji, jakie by uczyniły i wsparły za powszechną zgodą, ich posiadłości zostały zaatakowane, zatem w takim przypadku uznają się one za zaatakowane wszystkie trzy i uznają to za ich wspólną sprawę by wzajemnie wspierać się w odparciu takiej agresji przy użyciu wszystkich sił poniżej wymienionych.

Artykuł II.

Jeśliby z powodu powyżej opisanego, który sam przywołuje okoliczności niniejszego przymierza, jedna z układających się stron uznała się za zagrożoną przez jedno lub kilka państw, dwie pozostałe strony będą zobowiązane przez przyjazną interwencję do starania się by zapobiec agresji.

Artykuł III.

W przypadku, gdyby ich zapobiegawcze starania okazałyby się niewystarczające, pozostałe układające się strony obiecują natychmiast przybyć z odsieczą stronie napadniętej, każda z korpusem 150 000 ludzi.

Artykuł IV.

Każdy z osobna korpus będzie składał się z 120 000 piechoty i 30 000 kawalerii z taborem artylerii i z zaopatrzeniem stosownie do liczby oddziałów.

Artykuł V.

Układające się strony nie mając na względzie żadnego powiększenia terytorium, powodowane tylko jedynym pragnieniem własnej ochrony w wykonywaniu swoich praw, w przypadku wybuchu wojny (co nie podoba się Bogu), uznają traktat paryski za mający moc uregulowania pokoju, natury, obszaru i granic ich odnośnych posiadłości.

Metternich Talleyrand Castlereagh

Przekład może być udostępniony na innej licencji niż tekst oryginalny.
Oryginał	Tekst lub tłumaczenie polskie jest własnością publiczną (public domain), ponieważ prawa autorskie do niego wygasły (expired copyright).  Informacje o pochodzeniu tekstu możesz znaleźć w dyskusji tego tekstu.
Przekład	Tekst udostępniony jest na licencji Creative Commons Attribution 2.5. Dodatkowe informacje o autorach i źródle znajdują się na stronie dyskusji.