[103]WYMOCZKI.
Z pra- namułu sterczy kamień;
Pra-komórka siedzi na nim;
Łezki lejąc siedzi — siedzi —
Myślą się stroskaną biedzi.
Przyszedł do niej pra-wymoczek:
— „Pra-komórko, szkoda oczek!
Otwórz głąb mi twojej duszy:
Jakiż powód twej katuszy?“
— „„Ach! — odpowie pra-komórka,
Zacnej praszczy tkliwa córka —
„„Srogi ból mi serce gniecie;
Nie masz dla mnie szczęścia w świecie!““
[104]
„„Mżąc ujrzałam dziś z wieczora,
We śnie wieszcza Rymotwora,
Co w lat milion gędzić będzie,
Zapoznany — zawsze — wszędzie!““
„„Na paluszkach licząc zgłoski
Zwierzał muzom swoje troski,
Płacząc, że go w ludzi tłumie,
Nikt nie kocha — nie rozumie!““
„„Próżno wpośród świata głuszy
Wzywał wieszcz siostrzanej duszy; —
Mękom jego, kiedy biadał,
Świat szyderstwem odpowiadał““.
„„Jedna tylko była rzewna
Dusza, całkiem mu pokrewna
Zdolna odczuć ból poety; —
A tą duszą — jam niestety!
„„Miłość jasna — czysta — święta,
Serca nasze tkliwie pęta,
Lecz nas dzieli tysiąc wieków; —
Ach na ból ten niemasz leków!““
[105]
— Tak to w świata zawierusze
Rwą się tkliwe dusz sojusze,
Gdy im losy rzucą w drogę
Chrono- albo Zoologę.
Gdyby nie to, wnetby skory
Trafił Tass do swej Lenory,
Dante do swej Beatryki,
— I nie byłoby liryki!
