Biblia Wujka (1923)/Treny 4
1 ALEPH. Jako pośniedziało złoto, zmieniła się barwa najlepsza, rozmiotano kamienie świątynie po rogach wszech ulic!
2 BETH. Synowie Syońscy szlachetni i ubrani w przedniejsze złoto: jako poczytani są za naczynie skorupiane, za robotę rąk garncarzowych!
3 GIMEL. Lecz i jędze odkryły piersi, karmiły szczenięta swe: córka ludu mego okrutna, jako struś na puszczy.
4 DALETH. Przysechł język ssącego do podniebienia jego dla upragnienia, dzieci prosiły chleba: a nie było, ktoby im ułamał.
5 HE. Którzy jadali rozkosznie, poginęli po drogach, którzy się wychowali w szarłacie, obłapiali łajna.
6 VAU. I stała się większa nieprawość córki ludu mego, niźli grzech Sodomy, która wywrócona jest w okamgnieniu, a nie wzięły jéj ręce. [1]
7 ZAJIN. Bielsi nad śnieg Nazarejczykowie jéj, jaśniejsi nad mleko, rumieńsi niźli stare kości słoniowe, piękniejsi niźli szafir.
8 CHETH. Zczerniało nad węgle oblicze ich, i nie poznano ich na ulicach, przyschła skóra ich do kości, wyschła i stała się jako drewno.
9 TETH. Lepiéj było pobitym od miecza, niźli pozabijanym od głodu; bo ci wywiedli strawieni dla niepłodności ziemie.
10 JOD. Ręce niewiast litościwych warzyły dzieci swe, były im pokarmem w skruszeniu córki ludu mego.
11 KAPH. Wykonał Pan popędliwość swoję, wylał gniew zapalczywości swéj i zapalił ogień na Syon i pożarł fundamenty jéj.
12 LAMED. Nie wierzyli królowie ziemscy i wszyscy obywatele świata, że był miał wniść nieprzyjaciel i sprzeciwnik przez bramy Jeruzalem.
13 MEM. Dla grzechów proroków jego i dla nieprawości kapłanów jego, którzy wylewali w pośrodku jego krew sprawiedliwych.
14 NUN. Błądzili ślepi po ulicach, pomazali się krwią, a gdy nie mogli, trzymali się za szaty swoje.
15 SAMECH. Odstąpcie nieczystości! wołali na nie: ustępujcie, idźcie precz, nie dotykajcie się; bo się swarzyli i wzruszeni mówili między narody: Nie przyjdą więcéj mieszkać między nimi.
16 PE. Oblicze Pańskie oddzieliło je, nie przyda, aby wejrzał na nie, oblicza kapłanów nie wstydzili się, ani się zlitowali nad starymi.
17 AJIN. Gdyśmy jeszcze stali, ustały oczy nasze na pomoc naszę próżną, gdyśmy się oglądali pilnie na naród, który zbawić nie mógł.
18 CADE. Ślizały się nogi nasze po drodze ulic naszych, przybliżył się koniec nasz, wypełniły się dni nasze; bo przyszedł koniec nasz.
19 KOPH. Prędszy byli goniący nas, niż orłowie powietrzni: po górach gonili nas, w puszczy zasadkę czynili na nas.
20 RESZ. Duch ust naszych, Chrystus Pan, poiman jest w grzechach naszych, któremuśmy mówili: W cieniu twoim żyć będziem między narody.
21 SZYN. Raduj się a wesel się, córko Edom! która mieszkasz w ziemi Hus: do ciebie téż przyjdzie kielich, upijesz się i obnażona będziesz.
22 TAU. Skończyła się nieprawość twoja, córko Syon! nie przyda więcéj, aby cię zaprowadził: nawiedził nieprawość twoję, córko Edom! odkrył grzechy twoje.