Do Lenistwa (1929)

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Aleksander Fredro
Tytuł	Do Lenistwa
Podtytuł	Dolce far niente
Pochodzenie	Nieznany zbiór poezyj
Wydawca	Towarzystwo Miłośników Książki
Data wyd.	1929
Druk	W. L. Anczyc i Spółka
Miejsce wyd.	Kraków
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI  Cały zbiór Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI
Indeks stron

›››

[100]

XXXV

DO LENISTWA^[1]

Dolce far niente

O Lenistwo! Bóstwo moie!
Dla ciebie lutnię nastroię,
Lecz by twych uszów niedręczyć,
Cicho strony będą brzęczyć,
 Cicho będą spiéwać,        5
 Ale głośno ziéwać! —

Zapamiętałe szaleńce, ^[2]
Których łudzą sławy wieńce,
Których dążą wszystkie chęci,
By po zgonie żyć w pamięci,        10
Jakąż korzyść ztąd odnoszą
Że ich imie wieki noszą?! —

Czyż inaczéy nikną w grobie,
W sutéy marmurów ozdobie,
 Jak ten co bez znoiu,        15
 W lubym żył pokoiu,^[3]
 Od prac się odsuwał,
 Więcéy spał niż czuwał,
I którego wiérzch mogiły,
Gęste pokrzywy okryły?! —        20

Szaleńce zapamiętałe!^[4]
 Znoscie trudy,
Niech was wielbią płoche ludy,
Niech spiéwaią waszę chwałę,
Ia wam wcale niezazdrosczę;        25

[101]

Pogrobowych praw nierosczę;
Nie w dwa wieki, lecz w dwa lata,
Czy mieć będę cześć u Swiata,
 Myśli moiéy dziś nietrosczę —
Niechcę laurem skronie zdobić,        30
Dla mnie miło nic nierobić! —

 O iak słodko zamknąć oczy
 I na czasy i na ludzi!
 A ieżeli nas przebudzi,
 Wrzask żałosny lub ochoczy,        35
 Drzymiąc zawsze, drzymiąc miło,
 Iakby nam się ciągle sniło,
 Przez mgłę tylko w świat spoglądać
 I prócz łóżka nic nieżądać. —

W swiątyni, miescu wiecznego pomroku,^[5]        40
 Gdzie żaden odgłos powietrza niewzrusza,
Leży Lenistwo na szarym obłoku,
 Oczy otwarte, lecz uspiona dusza. —

Przy nim szepcząca Plotka zyzowata,
Z pokrzyw i ostów wieńce swoie splata,        45
Naybliższa Bóstwa naywięcéy się trudzi,
Ona usypia, ona ie^[6] i budzi. —

 A w około Nudów zgraia,
 Co się chętnie wszędzie miesci,
 Poziewaniem cicho pieści,        50
 I snem miłym pierś napaia! —

Patrz, daléy siedzą sługi wiecznéy Chwały,
Spasłe Przeory, karmne Prowincyały,
Przy nich Obżarstwo, głascząc się po brzuchu,
Z ostatnim kęsem usypia na puchu. —        55

[102]

 Nieuyrzysz u nóg ołtarzy
 Żadnéy strupieszałéy twarzy,
 Iakie wędzą Gabinety;
 I w pół zyiące skielety,
 Dzielne niegdyś Marsa syny,        60
 Niekwęczą stroyne w wawrzyny —

 Lecz iak z iednego Mnichów zawodu,^[7]
 Potężnego uyrzysz rodu
 Kapłanów tysiące;
 Nozdrza sapiące,        65
 Pyski nadęte,
 Szmalcem wytarte,
 Oczy przymknięte,
 A gęby otwarte. —

Chwała Bóstwo, chwała tobie!        70
Ciebie widać w ich ozdobie!
Niech w szaleństwie, niech w zapale,
Inni krwawe Bóstwa głoszą,
Ia z Mnichami ciebie chwalę;
Służyć Tobie iest roskoszą. —        75

Wszystko ręka Czasu zmienia;
Do zatraty, do znisczenia,
 Wszystko iedną pędzi drogą,
Lecz Ołtarze twoiey Chwały;
 Razem z Swiatem będą trwały,        80
 Z Swiatem tylko zginąć mogą.

1. Drukowane w „Dziełach“, XII, 163 — 5.
2. [O] zapamiętałe.
3. [s]pokoiu.
4. [O] szaleńce.
5. 40 — 57 przekreślone w rkp. atramentem.
6. ie: [go].
7. iak[by]; iednego nadpisane.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Aleksander Fredro.