Encyklopedja Kościelna/Ferrandus Fulgentius
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom V) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Ferrandus Fulgentius, afrykanin, uczeń ś. Fulgentego, bpa Ruspy; będąc z nim razem na wygnaniu, na wyspie Sardynji, wstąpił tam do klasztoru. Po powrocie wyświęcony został w Kartaginie na djakona. Um. ok. 551 v. 556 r. Dzieła jego wszystkie wydali: P. F. Chifflet (1645), Gallandi (w Biblioth. PP. t. 11), Migne (Patrol. lat. t. 67). Znajdują się w nich: 1) 3 Epistolae ad S. Fulgentium, w kwestjach teologicznych; 2) Epistola ad Eugypium abbatem, o Trójcy śś. i o 2 naturach w P. Chrystusie; 3) dwa listy o wyrażeniu „unus de Trinitate passus:“ Epistola ad Severum scholasticum Constpol. i — ad Anatolium Rom. Eccl. diaconum; 4) Epistola ad Pelagium et Anatolium R. E. diaconos. Listy te są dowodem, że F. wielkiej używał powagi u współczesnych, skoro prawie we wszystkich ważniejszych kwestjach do niego o rozwiązanie się uciekano. W ostatnim (n. 4) liście odpowiada djakonom rzymskim w sprawie trium capitulorum: że pamięć umarłych pisarzy potępiać, nie jest rzeczą ani pobożną, ani Kościołowi pożyteczną. Racja wcale nie dostateczna: chodziło tu bowiem o błąd, nie o osobistości; a błąd, nawet po śmierci jego autorów, nie przestaje być błędem i potępienia godnym. F. podobnie postąpił drugi raz. Kiedy bowiem ces. Justynjan zażądał od bpów afrykańskich, żeby potępili wspomniane 3 capitula, F. skłonił ich do odmownej odpowiedzi (Victor Tununen. Chronic, ad an. 547; cf. Facundus Hermian. Pro def. 3 cap. IV 3). Oprócz powyższych listów, napisał jeszcze traktat moralny: 7) Paraeneticus ad Reginum comitem, de septem regulis innocentiae, i 8) Vita S. Fulgentii ruspensis eppi (ap. Bolland. Acta SS. Januar. I 32). Ułożył wreszcie treściwy i systematyczny zbiór kanonów: 9) Breviatio canonum, złożony z 232 rozdziałów, z których 1—84 traktuje o bpach, 85—142 o innych członkach hierarchji kościelnej, dalej o soborach (c. 143—144), o przestępstwach i stosunkach względem heretyków, żydów i pogan (c. 145—198), o chrzcie (c. 199—205), o 40-dniowym poście (c. 206—210) i różne postanowienia (c. 211—232). Źródłem, z którego F. czerpał swoją kollekcję kanonów, były zbiory soborów greckich i afrykańskich (Ballerini, De antiq. can. coll. p. IV c. 1). Osobne wydania tej kollekcji ob. Maassen, Gescb. d. Quell, d. kan. K.-Rechts, I s. 799. Kardynał Mai (w Scriptor. vet. nova coll. t. III) wydał 10) Ferrandi epistola dogmatica adv. arianos aliosq. haereticos, co powtórzył i Migne. X. W. K.
