<<< Dane tekstu >>>
Autor Antoni Stefański
Tytuł Gry umysłowe
Wydawca Wydawnictwo Dzieł Ludowych K. Miarki
Data wyd. 1899
Miejsce wyd. Mikołów
Źródło Skany na commons
Inne Cały tekst
Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 
Indeks stron
8. Forteczka.

Kwadrat górny, oznaczony literami a b c d przedstawia forteczkę, bronioną przez dwóch dzielnych wojaków. Forteczkę oblega wojsko dwanaście razy silniejsze, bo składające się z dwudziestuczterech żołnierzy, rozstawionych na wszystkich punktach innych kwadratów.
Zadaniem oblegających jest, zdobyć forteczkę, to znaczy: obsadzić wszystkie dziewięć punktów, albo tak zamknąć broniących jej rycerzy, że nie będą się mogli ruszyć. Jeżeli oblegający forteczkę zdobędą, wtenczas partyę wygrywają; jeżeli jej nie zdobędą, natenczas przegrywają.
Sposób walki jest następujący:
Oblegający forteczkę ruszają naprzód dla jej zdobycia.
Wolno im posuwać się pojedyńczo, zawsze tylko o jedno miejsce, z punktu na punkt; cofać się lub bić im nie wolno. Mogą się posuwać naprzód, ukośnie i w poprzek, ale w poprzek tylko na liniach zewnętrznych figury, a nie wewnętrznych.

Nie wolno im zatem posuwać na liniach od e do f, od c do d, od g do h, od i do k, do l do m.
Dwaj oblężeni rycerze mogą posuwać po wszystkich liniach, naprzód, ukośnie i poprzecznie, również się cofać. Wolno im bić, a nawet muszą bić, jeżeli poza kamieniem oblegającego jest wolne miejsce; mogą i powinni bić raz zarazem, jeżeli poza co dopiero bitym kamieniem znajduje się kamień nieprzyjacielski a poza nim znowu wolne miejsce. Jeżeli rycerz nie bije, kiedy bić powinien, wolno go zdmuchnąć, to jest kamień wziąść.
Oblężeni mogą bić i naprzód i wstecz i w poprzek.
Cała polityka oblegających polega na tem, aby wyprowadzić oblężonych jak najdalej w pole, żeby w tym czasie forteczkę swojemi pionkami obsadzić.
Oczywiście, nie można tego uczynić bez poświęcenia kilku kamieni. Trzeba zatem poddać je do bicia i to w ten sposób, aby oblężony bił kilka razy, raz zarazem. Tylko w ten sposób można zapędzić go w najodleglejszy koniec forteczki.





Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Antoni Stefański.