Junosza ogień w swój dom wnasza

<<< Dane tekstu >>>
Autor Ezop
Tytuł Junosza ogień w swój dom wnasza
Pochodzenie Biernata z Lublina Ezop
Redaktor Ignacy Chrzanowski
Wydawca Akademia Umiejętności
Data wyd. 1910
Druk Drukarnia Uniwersytetu Jagiellońskiego
Miejsce wyd. Kraków
Tłumacz Biernat z Lublina
Źródło Skany na Commons
Inne Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 

Cały zbiór

Indeks stron

203. Junosza ogień w swój dom wnasza.

Męża, który się ożeniał,
Drużba jego tako pytał:

„Wiem, iż mi to łatwie powiesz,
„Bo temu dobrze rozumiesz:
„Co to znamię znamionuje,        5
„Iż, gdy kto żonę pojmuje,
„A idzie z domu od[1] ojca,
„Bywa jej podana świeca;
„Aż, przyszedszy ku mężowi w dom,
„Podziękowaw[2] przyjacielom,        10
„Pierwej, niż wstąpi na łoże,
„Drugą świecę od swej zaźrze?“
On mu: „Toć sie tak wykłada:
„Ogień, który cieść[3] dziewce da,
„Rad go z swego domu pozbył,        15
„Do mnie wniesion, by mię palił“.
Częstociem niecna niewiasta,
Jako pochodnia ognista:
Pali mężowi imienie,
Każąc wszytko dobre mienie.        20





  1. W pierwodruku: do.
  2. t. j. podziekowawszy; W pierwodruku: podziękował.
  3. W pierwodruku: cześć.




Abstemius 97 De muliere, ignem in mariti domuni ferente. — FE (142) O dobroci żony.


Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autorów: Ignacy Chrzanowski, Ezop i tłumacza: Biernat z Lublina.