[112]IV.
Nie kłam przed sobą i nie mów: zapomnę;
gwiazd nie zapomnisz, ni tej niebios pani,
co mleczne drogi w wszechświatów otchłani
miała — i państwo, jak wieczność, ogromne.
Bo to twa pierwsza miłość i — najświętsza! —
Choćbyś sto razy zaparł się, to ona
wiecznie tleć będzie w głębi twego łona,
mimo że popiół czas na iskrach spiętrza!
I nigdy w życiu żadnej ziemskiej córy
kochać nie będziesz, jak tę nieb królową,
co dla kochanka jedno tylko słowo
miała: Excelsior! — jeden giest: do góry!
Nie łudź się tedy, bo pókiś tu żywy,
jej nie zapomnisz... ale — bądź szczęśliwy...
