Prawdy i herezje. Encyklopedja wierzeń wszystkich ludów i czasów/Wallombrozjanie
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Prawdy i herezje. Encyklopedja wierzeń wszystkich ludów i czasów |
| Wydawca | M. Arct |
| Data wyd. | 1930 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | W – wykaz haseł W – całość |
| Indeks stron | |
Wallombrozjanie, zgromadzenie zakonne, założone ok. r. 1038 na podstawie reguły benedyktynów przez św. Jana Gwalberta w miejscowości, zwanej Valle Ombrosa, w Toskanji.
Prowadzą życie zakonno-pustelnicze, oddane kontemplacji i nauce. W XV w. zreformowali ten zakon papieże Eugenjusz IV i Pius II. W czasie największego rozwoju zakon posiadał przeszło 60 klasztorów we Włoszech i Francji. Obecnie ma ich zaledwie 7 z opactwem generalnem przy kościele św. Praksedy w Rzymie. Główną ich siedzibę Vallombrosa zrabowali i spalili w r. 1527 żołdacy Karola V; w XVII wieku odnowiona, stała się w r. 1808 pastwą wojsk Napoleona, znowu odbudowana, uległa w r. 1866 kasacie rzędu włoskiego. Zakon wallombrozjanów wydał wielu kardynałów, biskupów i uczonych.
