Prawdy i herezje. Encyklopedja wierzeń wszystkich ludów i czasów/Weda
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Prawdy i herezje. Encyklopedja wierzeń wszystkich ludów i czasów |
| Wydawca | M. Arct |
| Data wyd. | 1930 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | W – wykaz haseł W – całość |
| Indeks stron | |
Weda (w języku sanskryckim: wiedza, mądrość), księgi święte starożytnych plemion aryjskich, które w ciągu drugiego tysiąclecia przed nar. Chr. wtargnęły z Iranu do Indyj Wschodnich i tam się osiedliły. Ze względu na czas powstania dzielą się księgi Wedy na trzy warstwy. Pierwszą i najdawniejszą stanowi Węda w ścisłem znaczeniu, czyli Mantras — pieśni, drugą Bramanas, komentarze do Mantras, pisane przeważnie prozą, a trzecią Sutras, księgi, zawierające wykład rytuału ofiarniczego. Właściwe księgi Wedy, czyli Mantras, dzielą się na cztery części: 1) Rigweda, księga poematów religijnych, które recytował kapłan, rozpoczynający akt ofiary, 2) Samaweda, pieśni i teksty liturgiczne, 3) Jadżurweda, formuły, wypowiadane przez kapłana, spełniającego właściwą czynność ofiarniczą i 4) Atarwaweda, księga zaklęć i formuł czarodziejskich. Pierwsze trzy księgi mają charakter t. zw. kanoniczny, jako zawierające religję objawioną (śruta) w odróżnieniu od tradycji (smriti). Czwarta księga, Atarwaweda, nie ma charakteru kanonicznego i jest dziełem bramanów (ob. Wedyzm).
