Słownik etymologiczny języka polskiego/cło
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
cło, z niem. Zoll, clić, »płacić cło«, celny, celnik, ‘mytnik’, wyclić, ‘opłatą cła uwolnić od nagabywań’, wyclenie, ‘uwolnienie’, ‘exbrigare’, termin sądowy 14. i 15. wieku: »z tego mię nie wyclił i nie wyręczył« r. 1393; termin sądowy przeniesiono na ‘zachowanie’, ‘zdrowie’: wyclić, ‘wyleczyć’, clić, clenie, ‘kuracja’, oclenie, ‘uzdrowienie’ (r. 1584 tytuł pamfletu przeciw Batoremu), wyclić się, ‘wyzdrowieć’ r. 1620; niem. Zoll z łac. teloneum, toloneum; n zachował rzeczownik Zöllner, ‘celnik’.
