Słownik etymologiczny języka polskiego/chlapać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
chlapać, chlapanina, chlaptać, chłeptać, chlipać; chlapnąć kogo, ‘uderzyć czemś mokrem’; o ‘bluzganiu, pryskaniu, szlapaniu się’; postaci nader chwiejne u wszystkich Słowian, dźwiękonaśladowcze poczęści; serb. (ch)lapawica, ‘deszcz z śniegiem’, chlapiti, chlapnuti, ‘chlapnąć (zębami)’, czesk. chlapati, chleptati, chlemtati, ‘żreć’ i ‘chlać’, chlipati, ‘łykać’, chlipnouti, ‘chlapnąć (wpaść)’; chleptati i w cerk.
