Słownik etymologiczny języka polskiego/mgnąć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
mgnąć, mgnienie, »w okamgnieniu« (w 15. i 16. wieku stale »w ocemgnieniu«, przez t. zw. atrakcję rzeczownika ku przyimkowi; dalej, z niezrozumienia: »w ocymnieniu« i t. p. po narzeczach); częstotliwe migać (oczyma); od ‘przymrużania’ przechód ku ‘śnieniu’ (p. mżyć); na Litwie tylko w tem znaczeniu, pochodnem: migti, ‘usnąć’, prus. en-miguns, ‘zasnął’, a w wokalizacji z oi prus. maigun, lit. miegas, ‘sen’, miegmi, ‘śpię’; w innych językach z k miasto g: łac. micare, ‘migać się’ (o świetle itp.). Tak samo u wszystkich Słowian: cerk. pomidzati oczima, rus. mig, u Łużyczan k: mikać, mik, mikot. Mika z łaciny.
