Słownik etymologiczny języka polskiego/szewluha

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron

szewluha, jedno z niezliczonych przezwisk dla ‘szkapy’, wzięte z Rusi, w 17. wieku ogólne: »leda szewluha, byle w bogatym czapragu«, »wyprzężone z bron szewluhy«, »na chudej szewludze«; »nie lada szelucha obierają«, u Okolskiego, nietrafnie zapisane; na Białorusi jeszcze dziś szejluha i szawluha, zresztą zapomniane. Zwykły przyrostek -uha (nasze -ęga), lub nawet -luha; szew- wszelakie: szawiać, ‘chwiać’, lub coś podobnego(?).