Słownik etymologiczny języka polskiego/tuz

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Artykuł w Wikipedii Artykuł w Wikipedii
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

tuz, w grze w kostki, ‘dwójka’, z niem. Daus, dūs (z łac.), jak wszystkie nazwy rzutów kostkowych, dryja, kwater, cynk, zyz; w kartach niemieckich duz to samo co as, bo i dwójka i jedynka nic nie znaczyły, i stąd nazwa tuz przeszła zczasem na asa w kartach (nie w kostkach); »głupi każe bezpiecznie, jako na trzy tuzy, na szczęście«; »tuzem jeździł lub parą koników«, »tuzem jeździć i kwatrem i dryją«; »tuzem biją karty, ale i ludzi«; »narażać się na tuzy«, »poszedł z nim w tuzy« (‘za łby’): stąd tuzać, wytuzać, ‘wytrzepać’; tuzować, ‘gromić’.