Słownik etymologiczny języka polskiego/wrot

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron

wrot, »bez wrotu«; wrócić, wracać, z licznemi złożeniami, a od nich rzeczowniki: nawrót, odwrót, odwrotnie; przewrót, przewrotny, przewrotowy; zawrót, »zawracanie głowy«; na wywrót; zwrot, zwrotka i wrotka; wrotnica; wrotycz, przewrotnik, roślina ‘tanacetum’ (bo wraca panieństwo), urobione jak słodycz, gorycz; wrotosierć, ‘z siercią odwróconą (ku głowie)’; zwrotnik, podzwrotnikowy. Prasłowo; wrot z *wort, do wĭrt-, p. wiercieć. Cerk. wrat, ‘szyja’, wratiti, ‘wrócić’; rus. worot, worotit’, ‘wrócić’ i ‘oddać’; lit. wartyti, ‘wrócić’ (nie: ‘oddać’), prus. wartina sien, ‘odwróci się’; ind. wartajati, ‘obraca’; goc. fra-wardjan, ‘wniwecz obrócić’.