Miàłek towàrzýsa, co bacowàł, Maciek z Hrubego był. W Boga straśnie mało wierzył. Byłek u niego na hàli. Toz to kié połednie przýsło, przýgnali juhasi owce do kosàra. Straśnie duzom tràwe miały, toz to sie wse hnetki najadły, były ciężkie i pilno polégały.
Kié nie zacnie pies scekać. Tozto pilno patrzýmy, wtoby przýńść miał. Uwidzielimy dziada. Stàrusek był. Do sàłasu przýseł, bo sie go pies nie hycił. Ni miàł dla niego wàloru — haj.
Maciek mu tak padà:
— Patrzàjcies, dziadu, cobyk wàm kości nie połàmał. Trzý roki tu hodzicie, nicek wàm nigdy nie dàł, a wyście jesce przýśli. Siémeście dyasków zjedli, ajeście zjedli, kieście prżýśli — zacon go psem scuć.
Tozto pies go wartko za portke łapi i ciągnie, a straśnie wyje harcý, ale ciała sie nie hyciéł.
Jaze ja psà zawołàł i tak padàm:
Strona:Andrzej Stopka Nazimek - Sabała.djvu/113
Ta strona została uwierzytelniona.
XXIV.
