lom Smytniom jest turnià wysokà, a nazywa sie Pisanà — haj.
Drzewień jom inacéj nazywali, ale dzisiàk jom panowie przekrzciéli, bo sie tam na tej turni pisajom — haj.
Rózne ta o niéj ludzie gàdki gwarzom, zé tam wnuku w téj skale jest stàw, co ś niego Donajec idzie, a na tym stàwie pływà złotà kacka, co dyjamentowe jàjka niesie, ale ino jedno na rok — haj.
Ràz, co sie nie robi, zabràł sie ta juhas po te kacke, ale nie doseł, bo ta woda straśnie zimna, a zléb co nim woda idzie, ciasny i ze omalućko sie nie utopiéł — haj.
Boginki stàwu strzegom, tozto nikogo tam puścić nie kcom, bo go bałamucom, coby sie ś nimi bawiéł — haj.
Mnie zaś pedziàł stary Fakla, co był dziuge porazony, takom gware, ze w tej turni ma być wojsko zaśpione — haj.
Było zaś — prosem piéknie wasyk miłości — tak.
Ràz przýhodzem do tego Fakli, a tu stary ledwo zýwy lezý na pościeli. Jà se siednàn na pościeli przý nim i pytàm sie go, coby mu brakować miało. A on mi tak padà:
— Miéły, mocny Boze! hłopce, se mnom źle,
Strona:Andrzej Stopka Nazimek - Sabała.djvu/122
Ta strona została uwierzytelniona.
