z Japonją i Rumunją. A szowinizm nacjonalistów niemieckich, którzy wciąż marzą o odwecie i odebraniu z bronią w ręku ziem, utraconych w wojnie światowej i którzy coraz większy wpływ zyskują na politykę państwa niemieckiego — czyż nie stanowi groźnego niebezpieczeństwa dla Polski i pokoju? Czemu więc rząd sowiecki siłę zbrojną Polski ograniczyćby pragnął w wyższym procencie, aniżeli swoją własną?
Skoro jednak, co do rozmiaru ograniczeń, narazie porozumienie osiągnąć się nie dało, ta należało przynajmniej podpisać umowę o wzajemnem nienapadaniu i o Sądzie Rozjemczym. Nic nie stało na przeszkodzie zawarciu tej umowy i wprowadzeniu „pokoju bożego“ między, Polską a Rosją. Uroczyste zobowiązanie się obu rządów nie prowadzenia wojen przeciw sobie i rozstrzygania wszystkich sporów drogą pokojową, byłoby przyjęte przez ludy Polskę i Rosję zamieszkujące, z radosnem dziękczynieniem i błogosławieństwem. Nikt inny, jak właśnie rząd proletarjacki, którym się być mieni Rada Komisarzy Ludowych w Moskwie, powołanym był do wskazania ludzkości nowych dróg, prowadzących do utrwalenia pokoju, do zapobieżenia rzezi narodów. Podpisanie umowy o nienapadaniu byłoby wywołało poruszenie w całym świecie i na wszystkie narody wpływ zbawienny by wywrzeć musiało. Ale Rosja sowiecka od spełnienia tego wielkiego czynu się uchyliła i każdy socjalista ze smutkiem jej to za ciężką winę wobec socjalizmu i ludzkości poczytać musi.
Czy więc wojna jest przekleństwem bożem, które na ludzkości wiecznie ciążyć będzie? Bynajmniej! Srawa wojny i pokoju, pomimo wszystkie intrygi rządów i kłamstwa dyplomatów, leży w ręku ludów. Ich rola i świadomość jest
