sprawy; albowiem niczego bardziej nie pragną jak ocalenia tego człowieka, o którym wiedzy że był moim obrońcą; i ja sam nigdy na nich nie spojrzę, żebym nie pomyślał, że mnie dla nich uchował, żebym jego usług na pamięć nie przywiódł.
Przypominasz potępienie Opimiusza, zbawcy Rzeczypospolitej, dołączasz Kalidiusza[1], na którego wniesienie Kw. Metellus prawa obywatelskie odzyskał; i ganisz moje prośby za Plancyuszem, dla tego że ani Opimiusz dla swych własnych zasług, ani Kalidiusz przez wzgląd na Kw. Metella uwolnionym nie został.
XXIX. Co do Kalidiusza, tyle ci tylko powiem, com sam widział, że Kw. Metellus Pius, konsul, na sejmiku, na którym Kw. Kalidiusz ubiegał się o urząd pretora, wstawiał się za nim usilnie do ludu, i że ten mąż, acz konsul, acz z najprzedniejszej szlachty, nie wahał się nazwać go orędownikiem swoim i swojej dostojnej rodziny. Pytam cię tu, czy myślisz że w sprawie Kalidiusza Metellus Pius, gdyby mógł wtenczas być w Rzymie[2], lub ojciec jego, gdyby żył jeszcze, nie uczyniliby co ja w sprawie Plancyusza czynię! Co do nieuoli, jaka spotkała Opimiusza, oby mogła być wygładzona z ludzkiej pamięci! Skazania jego nie należy uważać za wyrok, ale za ranę zadaną Rzeczypospolitej, za zakałę tego państwa, za hańbę ludu Rzymskiego. Bo mogliż owi sędziowie, jeżeli ich sędziami, a mc raczej mordercami ojczyzny nazwać należy, zadać cięższy cios Rzeczypospolitej, jak kiedy wygnali z kraju człowieka, który będąc pretorem uwolnił ją od wojny ościennej, konsulem od wojny domowej[3]?
Ale może zbyt powiększam dobrodziejstwo Plancyusza, i, jak mówisz, w słowach przesadzam, jak gdybym podług twego a me mego sądu wdzięcznym być miał.» Jakąć, powiada, oddał tak
- ↑ bacz o Opimiuszu notę 75 do mowy za Sestiuszem, o Kalidiusza notę 39 do pierwszej mowy przeciw Werresowi, notę 13 do drugiej mowy przeciw Werresowi, III, 25.
- ↑ Kiedy Kalidiusz był pozwany i potępiony, Kw. Metellus Pius, syn Metella Kanadyjskiego, dowodził wtenczas w Hiszpanii przeciw Sertoriuszowi. Obacz mowę za Syllą, 25.
- ↑ Opimiusz będąc pretorem uskromil zbuntowanych Fregellów, miasto ich Fregelle zburzył, przez co zgasił iskierkę wybuchnąć mającej przeciw Rzymowi w0jny. Livius, epitome, 60. Będąc konsulem roku 121, uwolnił Rzym od wojny domowej zamordowaniem K. Gracha i byłego konsula Fulwiusza Flakka.
