Senat stanowi, że Serw. Sulpicyuszowi statua piesza, miedziana przy mównicy na mocy niniejszej uchwały wzniesiona będzie; że około niej miejsce na pięć stóp kwadratowych dzieciom i potomkom jego na siedzenie podczas igrzysk i bitew gladiatorów oddzielone zostanie; a ponieważ umarł w służbie Rzeczypospolitej, na podstawie posągu napisane to będzie; że konsulowie, K. Pansa i A. Hircyusz, jeden lub drugi, albo oba, podług ich zdania, każą kwestorom miejskim ugodzić podstawę, posąg, tudzież ich przy mównicy postawienie, i wyliczą przedsiębiercy tej roboty summę, za jaką się z nim zgodzą.
Zważywszy że przedtem zasłużeni obywatele za wdaniem się powagi senatu zaszczytnie grzebani byli, stanowi, że mu jak najwspanialszy pogrzeb sprawiony będzie; a że Serw. Sulpicyusz Rutus, syn Kwinta, z Lemoniuszowego plemienia, tak się zasłużył Rzeczypospolitej, iż godzien jest tych zaszczytów: senat stanowi i sądzi być z dobrem publicznem, żeby edylowie krzesłowi edykt swój pogrzebów tyczący się[1] co do pogrzebu Serw. Sulpicyusza Rufa, syna Kwinta, z plemienia Lemoniuszowego, w wykonaniu zawiesili; że konsul K. Pansa wyznaczy, na polu Eskwilińskiem, lub gdzie mu się indziej zdawać będzie, miejsce na trzydzieści stóp kwadratowych, gdzie Serw. Sulpicyusz pogrzeban będzie; i ten grób pozostanie własnością jego dzieci i potomków, ze wszystkiemi prawami, jakie się grobowcom kosztem publicznym wzniesionym przynależą.»
- ↑ To jest kosztów na pogrzeby, w których żeby nie przebierano miary, edylowie krzesłowi w swym edykcie przestrzegali, a co już przepisano w prawach XII Tablic. Cic. de Legibus, II, 23, gdzie są przywiedzione od tego prawa wyjątki.
