pomyślności, twego wyniesienia pragnęli. O! ty lichy człowieku, już przez to samo że nie czujesz swej lichości!
XVII. Ale posłuchajcie najcięższego oskarżenia.
«Byłoż nakoniec jakie bezprawie, któregoście nie pochwalili, nie popełnili? któregoby nie popełnił, gdyby z grobu powstał?»
Kto? pewnie przytoczy na przykład jakiego zbrodniarza.
«Sam Kn. Pompejusz.»
Co za hańba dla nas, gdybyśmy naśladowali Pompejusza!
«Albo syn jego, gdyby przyszedł do władzy w Rzymie,» Przyjdzie, wierzaj mi; za kilka dni powróci do domu i ogrodów ojca.
«Powiadacie nakoniec, że niepodobny jest pokój, jeżeli nie wypuszczę Brutusa, lub nie zasilę go żywnością.»
Inni to powiadają, ja zaś twierdzę, że choćbyś i to uczynił, nigdy Rzym pokoju z tobą mieć nie będzie.
«Co? Będzieli to z wola weteranów, którym wolny jest jeszcze wybór?»
Jeżeli wolny mają wybór, to nic im nie pozostaje jak zacząć wojnę z wodzem, przeciw któremu oświadczyli się z tak jednomyślną chęcią.
«Boście się za pochlebstwa i zatrute dary zaprzedali.»
Więc zepsuci i przekupieni są ci, którzy się skłonili do prowadzenia najsprawiedliwszej wojny z najniegodziwszym nieprzyjacielem?
«Ale niesiecie pomoc oblężonym żołnierzom. Nie sprzeciwiam się bynajmniej aby zdrowo wyszli i udali się dokąd im każecie, byle tylko oddali pod miecz tego, który na śmierć zasłużył.»
Co za dobroć! korzystając nakoniec z łaski Antoniusza, żołnierze opuścili swego wodza, strachem przejęci przeszli do nieprzyjaciela: gdyby mu się nie oparli, Antoniusz nie dałby się wyprzedzić w poświęceniu cieniom kollegi ofiary, którą Dolabella cieniom wodza poświęcił[1].
«Piszecie mi, że mówiono w senacie o zgodzie, że wyznaczono pięciu posłów konsularnych. Trudno wierzyć aby ci, co mnie do
- ↑ Kollegą Antoniusza i wodzeni Dolabelli był dyktator Cezar. Jak Dolabella zabijając Treboniusza poświęcił ofiarę cieniom wodza, tak Antoniusz zabiłby D. Brutusa dla poświęcenia ofiary cieniom kollegi.
