Strona:Edmund Jezierski - Ludzie elektryczni 02.pdf/93

 Lecz pozostało ono milczące. Żaden znak nawet nie wskazywał, że żądany cud stać się może.
 Chwilę trwało pełne naprężenia i uroczystej ciszy oczekiwanie, wreszcie z gardła Mahdiego wybiegły zdławione, połączone z łkaniem, słowa:
 — Allah odwrócił odemnie zagniewane oblicze swoje... odebrał mi moc moją... Bezsilny jestem, jak dziecię słabe, lub jak starzec nad grobem stojący...
 Wtedy wystąpił na środek Czesław, i dawszy znak otaczającym, by rozstąpili się, wyciągnął rękę, zbrojną prętem stalowym, ku niebu.
 W jednej chwili, choć dzień był jasny, słoneczny, potężny blask olśnił wszystkich zebranych, i olbrzymia błyskawica przecięła niebo.
 Arabowie cofnęli się w przerażeniu.
 Wszakże to był cud, widoczny cud, którego napróżno spodziewali się od swego Mahdiego...
 Ogarnięci lękiem zabobonnym padli przed Czesławem na kolana i, wyciągając ku niemu ręce, wołali:
 — Tyś Mahdi nasz... Rozkazuj nam... Tobie Allah oddał część władzy i mocy swojej...
 Uśmiechnął się lekko na te ich wykrzykniki Czesław, uśmiechnął się i Henryk.
 Im jednym wiadome były źródła tej tajemniczej siły. Oto Kazimierz Halicz z wie-