Strona:Eliza Orzeszkowa - Czarownica.djvu/17

 Wtedy widocznem się stało dla wszystkich, że on już o Pietrusi ani myśli.
 — Z innem sercem, z innemi myślami powrócił — powiadano.
 Przez dwa tygodnie Michał nie widział Pietrusi, ani starał się ją zobaczyć. Roboty miał w domu niemało. Swego dzierżawcę z chaty wyprawił i zamierzał porządnie rękawy zawinąć do pracy, nie tylko rolnej, ale i kowalskiej. W parę tygodni dopiero po swym powrocie, w gorący wieczór letni, poszedł sobie drogą het daleko, pomiędzy szerokie błonia i zaszedł aż za brzozowy lasek, za którym leżał duży szmat pola, okrytego zbożem. Właśnie zboże żąć zaczęto. Kilkanaście żniwiarek pochylało się nad złocistą falą. Michał stanął u skraju lasku i patrzył na jedną z robotnic, która wielki snop żyta dorzuciła do mendla i znowu żąć zaczęła.
 Była to Pietrusia. Jakkolwiek schylona, dobrze widziała, że on tam stoi; nie odezwała się jednak ani słówkiem i głowy nie podniosła. Pierwszy Michałek odezwał się:
 — Dobry wieczór, Pietrusiu!
 Wtedy dziewczyna wyprostowała się, ręce z sierpem na spódnicę opuściła i rzekła:
 — Dobry wieczór!
 Ale nie patrzyła na niego. Michał przemówił znowu:
 — Czy to tak Pietrusia przywitać się ze mną powinna?
 — Kiedy kto ze mną nie wita się, to i ja witać się nie mam potrzeby.
 Czas był skwarny, i gęste krople potu świeciły na ogorzałem czole i policzkach Pietrusi, jak mak czerwonych.
 — Cóż, — zaczął znowu Michał, — pracujesz jak ten wół w jarzmie?
 — Jak wół.
 — U obcych ludzi?
 — U obcych.