Strona:Erazm Majewski - Profesor Przedpotopowicz.djvu/309

 Popielatoskóry człowiek odrzekł mu nad wyraz melodyjną, ale całkiem niezrozumiałą mową. Uczony nasz przemówił po angielsku, ale nie otrzymał już odpowiedzi.
 Na obliczu nieznajomego, czy nieznajomej zagościło tylko zdziwienie i błysk radości. Geolog powtarzał natarczywie pytanie po francusku, po niemiecku, ale napróżno.
 Nieznajomy zdawał się nie rozumieć żadnego z tych języków.
 Wreszcie oddalił się z dobrotliwym uśmiechem i powrócił w towarzystwie bardzo wątłego starca. Pod względem braku naturalnej ozdoby głowy, starzec był zupełnie podobnym do swojego towarzysza. Przedpotopowicz zwrócił się doń z ponownem pytaniem i otrzymał niedokładną angielszczyzną zapytanie:
 — Po jakiemu mówisz?
 — Po angielsku — odparł profesor — ale czemu pytasz, skoro znasz ten język?
 — Nie wiedziałem, że się tak nazywa — odrzekł z prostotą starzec. A po chwili milczenia odezwał się znowu. — Choć dziwnie surową jest twa postać, widzę, żeś człowiekiem i mężem. Kimże jesteś i zkad pochodzisz?
 — Jestem polakiem, profesorem paleontologii w Oxfordzie.
 — Nie rozumiem tego! — odparł głęboko zamyślony nieznajomy.
 — Gdzież więc jestem? — zawołał geolog, urażony nietyle odpowiedzią, ile wyrazem politowania i zgrozy, jakiej nie miał siły ukryć nieznajomy, wpatrujący się uporczywie w oblicze naszego uczonego. Odpowiedź objaśniła tylko Przedpotopowicza, że jest w Afryce, badał więc dalej.
 — Daleko ztąd do Londynu?
 — Do Londynu? — zawołał starzec. — Dziwnyś wymienił wyraz. Uczeni spierają się o znaczenie jego. Powtarza się bowiem na szczątkach bardzo wielu starożytnych przedmiotów.
 — Ależ to pięciomilionowe miasto! Serce Anglii a nawet prawie świata całego!
 — Ciekawe mówisz mi rzeczy. Poczekaj, niech sobie przypomnę. To pewno tego miasta ślady odkryto pod 49‑ym stop. szerokości geograficznej.
 — Ależ tam leży Paryż! — poprawił go Przedpotopowicz.
 — Nie wiem co to — odrzekł popielaty starzec.
 — Nie słyszałeś więc o stolicy Francyi?
 — Nie mogę sobie przypomnieć...