Wierch dobrze o tém wiedzieć, a idąc ze szczytu rzeczonym upłazem trzymając się trochę na lewo łatwo je znaleść. Na południe od skał Ździarami zwanych nad źlebem[1], między niemi czyli Giewontem i przełęczą Kondracką i naprzeciw Wielkiéj Turni sterczącą ostrą skałę zowią Mnichem.
Z Małéj Łąki udać się można przez Grzybowiec do sąsiedniéj doliny Strążysk. Jest to najpiękniejsza zpomiędzy dolin drugiego rzędu dla dziwacznych kształtów skał wapiennych stanowiących jéj boki. Wschodni bok stanowią Mała Świnnica i Suchy Wierch, przełęczami z sobą i z Giewontem połączone, przez które przejście do doliny Białéj. Niegdyś w téj doliny rudę kopano i topiono. Świadczą o tém nietylko trawą zarosłe kupy żuzlów niemal w środku doliny, ale i nazwa potoku téj doliny, Młyniczna. Powyżéj sałaszu potok dzieli się widełkowato na dwa ramiona; jedno zwraca się na wschód pod Giewont, pomiędzy którym a Suchym Wierchem kamienista znajduje się dolinka, zwana Wielką Rówienką (Równinką) z piękném echem. Pod Suchym Wierchem były kopalnie rudy. Ramię przeciwne, tojest zachodnie tworzy powyż sałaszu wodospad do 40 stóp wysoki, zwany Siklawicą. Woda jest bardzo zimna (4,65°C. Z.). Powyżéj wodospadu ginie potok między odłamami skał. Odnoga doliny Strążysk powyżéj Siklawicy aż popod sam Giewont rozciągająca się, a mianowicie jéj bok zachodni zwie się Świstówką, od świstaków (Arctomys Marmotta), które się tu dawniéj znajdować miały, żleb popod samym Giewontem ku Małéj Łące Warzechą, las poniżéj Bacugiem. W téj stronie w r. 1859 zaczęto szukać rudy. Pod Giewontem leżą tu dość znaczne płaty śniegu aż do sierpnia.
Pomijając dwie mniejsze dolinki, jednę zwaną do Bramy zaraz obok i na zachód od Strążysk, drugą ku Dziurzę pod Małą Świnnicą i na wschód od Strążysk, zwracamy się do doliny większéj, dochodzącéj także
- ↑ Może to samo, co żłób lub zlew. Tak nazywają się w Tatrach odłamamy skał zawalone, zwykle strome i częstokroć głębokie wcięcia czyli zlewiska, któremi ściekają wody źródlane, deszczowe i śniegowe.
