Strona:F. A. Ossendowski - Miljoner „Y“.djvu/133

 — Hm, nie hm, a trzeba coś zjeść! — nalegał Llo.
 — Zjedz dwa kloce mahoniowe, grubasie... — poradził wódz.
 — Kiedy ani soli, ani pieprzu nie mamy — cicho parsknąwszy, odpowiedział chłopak. — A bez przyprawy staną mi w gardle... Rru!
 — Co?
 — Gdybyśmy tak wyszli i poprosili o manjok lub proso?
 — Obawiam się, że zamiast tego, dostaniemy tumaki... — odparł Y.
 — Kiepski przysmak!... — zżymnął się grubas. — Takiego żadną przyprawą nie okrasisz!... Hm... hm...
 — Widzisz? Teraz i ty nic poza „hm... hm” nie masz do powiedzenia — zauważył Y.
 Llo nie odpowiedział i zaczął żuć korę mahoniową. Sapał przy tem gniewnie.
 Wódz poruszył się nagle i szepnął:
 — Pójdę pierwszy — spróbuję...
 Potrząsnął głową i wylazł z kryjówki.
 — Hallo! Hallo! A cóż to za zacna, czcigodna postać?! — rozległ się wesoły głos i czyjaś ciężka dłoń spadła na ramię murzynka.
 Obejrzał się. Tuż przy nim stał mały, bar-