Wybieramy groch, możliwie kulisty, jeżeli jest wyschnięty, dajemy mu trochę namoknąć w wodzie, by zmiękł i by można w nim osadzić szpilkę, nie narażając na uszkodzenie; dołożyć należy starań, by szpilka wedle możności przeszła przez środek kulki. Po tych przygotowaniach na końcu tutki od fajki glinianej (długość tutki 0,04—0,05 metra) kładziemy groch szpilką w otwór, drugi koniec tutki bierzemy między wargi i, odchyliwszy głowę w tył, w ten sposób, że tutka przybiera położenie pionowe, dmuchamy w nią, stopniowo potęgując siłę podmuchu. Groch się podniósł, dmuchamy silniej, groch unosi się ze szpilką, cały układ porzuca podstawę i utrzymuje się w powietrzu, zupełnie odosobniony, obracając się naokoło siebie od podmuchu powietrza (fig. 66).
Oto inny przykład w tym samym rodzaju. W rurce metalowej obsadki, zamkniętej na jednym końcu, w odległości mniej więcej jednego centymetra od końca zamkniętego robimy otwór
