Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/132

 Jakiś błysk zapłonął nagle w oczach siwych Weychertowej. Nie poruszając się z miejsca, odparła:
 — Och! Gdybym ci wyliczyła nazwiska dam, które uległy Halskiemu...
 Rena przebiła ironicznie:
 — Załóżmy się, że nie wyliczyłabyś. Przynajmniej ominęłabyś niektóre!...
 Leniwie, powolnie Weychertowa podniosła się na łokciu i spojrzała w oczy Renie.
 Bez słów — porozumiały się. Weychertowa odczuła, że Rena wie... i że ją nienawidzi.
 — Zresztą — ciągnęła Rena — z tym panem nie zgodzę się nigdy, gdyż dla mnie jedyne prawo do miana kobiety ma taka istota, która przeszła przez życie bez zarzutu.
 — O! — zaczęła się bronić Weychertowa — mówisz to dlatego, że Halski nie ferlakurował ci z blizka, tylko na żarty zdaleka. Gdybyś jednak odczuła, co jest zbliżenie się takiego człowieka, gdyby on uwziął się na ciebie...
 Rena przerwała jej nagle:
 — A skąd wiesz, że tak nie było?
 Weychertowa obrzuciła ją pewnym siebie wzrokiem.
 — Przypuszczam. Halski nie gustuje w takim właśnie rodzaju kobiet. Jemu trzeba zupełnie innej piękności.
 Panna uświadomiona zaczęła śmiać się cichutko a złośliwie.
 — Ha-re-mo-wej! — zaśpiewała na nutę orjentalną.
 Rena popadła jakby w rodzaj wściekłości, starannie ukrytej.
 — Mylnie sądzicie! Halski czynił wszystko co mógł, abym mu uległa...
 Może byłaby tu zatrzymała swe zwierzenia, gdyby w oczach obu kobiet nie było powstało zaakcentowanie sceptycznego niedowiarstwa.
 — O! o!... — zamruczała Janka, czołgając się na kolanach aż do Reny.
 Weychertowa milczała, ale oczy błyszczały jej, jak u kota.
 Rena triumfalnie powiodła po nich wzrokiem.
 — A ja mu się oparłam! — wyrzekła dobitnie, prostując się w hieratycznej pozie.
 Weychertowa pokręciła głową.
 I odszedł z niczem?
 — Z niczem!
 Tyle było siły w głosie Reny, że pierwsza uległa jej uświadomiona panna.
 Rzuciła się cała ku Renie.
 — Gdzie to było? Jak? Kiedy? Moja złota! Opowiadaj!
 — Trzy dni temu — po waszem wyjściu odemnie...