Strona:Gabryel d’Annunzio - Intruz.djvu/184

XI.

 Niebawem powróciła do przytomności. Zaledwie tylko zdołała już utrzymać się na nogach, natychmiast zażądała, by ją zaprowadzić do powozu, chciała bowiem wracać do Badioli.
 A teraz, okryta naszemi pledami, siedziała nieruchoma na swojem miejscu, wciśnięta w kąt powozu, zgnębiona, milcząca. Brat mój i ja od czasu do czasu poglądaliśmy na nią z niepokojem. Stangret poganiał konie. Trucht ich miarowy dzwonił po drodze, obrzeżonej tu i owdzie kwitnącemi krzewami, w ten wieczór kwietniowy łagodny, pod jasnem niebem.
 Od czasu do czasu pytaliśmy, to ja, to Fryderyk;
 — Jakże ci jest teraz Juliano?
 Ona odpowiadała:
 — Tak sobie... Cokolwiek lepiej.
 — Czy ci nie zimno?
 — Tak... trochę.
 Odpowiadała z widocznym wysiłkiem. Mogło zdawać się nawet, że ją pytania nasze drażnią;