Bym dbał o dni me, czy długie, czy krótkie!
Z celem żywota przez ciebie zepsutym,
Daruj, że dzisiaj przychodzę z wyrzutem
Po raz ostatni, i dla ciebie samej,
Twojego grzechu wyrzucam ci plamy.
Gdy opuścili tę ziemię Rzymianie
Prawa nad nami znikło panowanie,
Chciał stawić opór przemocy zuchwałej;
Lecz jam był pierwszy z królów tych wybrzeży
Co skupił błędnych w gromadę rycerzy,
I wszystkich królestw łącząc moc do sprzęgu
Utworzył wielki zakon stołokręgu,
Ten kwiat ludzkości, to grono dostojne,
By światu cnoty przyświecając wzorem,
Zepsute czasy nowym pchnęli torem.
A gdy w dłoń moją kładli ręce zbrojne,
Jam za przysięgę brał ich przyrzeczenie:
Że będą króla czcili jak sumienie,
A swe sumienie będą mieć za króla,
Walczyć z pogaństwem co po kraju hula,
Naprawiać krzywdy, chronić lud od klęski,
I znak Chystusa[1] roztaczać zwycięzki;
Nie miotać oszczerstw, ni słuchać oszczerstwa,
Strzedz swej czystości, jak dziewica strzeże,
Jedną ukochać stale, wiernie, szczerze,
- ↑
błąd w druku — Chrystusa
_025.jpg&oldid=1887819){kind=link}