Strona:Hektor Malot - Bez rodziny.pdf/67

—   61   —

 Czy był on sparaliżowanym? — Zdawało mi się, że jest przywiązanym do deski.
 Nieznacznie prąd wiatru popychał statek ku brzegowi, na którym się znajdowałem; mogłem się więc teraz tak dobrze chłopcu przyjrzeć, jakbym się sam znajdował na statku obok niego. Miał on włoski blond, i twarzyczkę tak bladą, że widać było mu na czole niebieskawe żyłki z pod przezroczystej skóry. Wyraz twarzy miał łagodny i smutny zarazem, widać po nim było, że jest chorowitym.
 — Wiele się płaci za miejsca w waszym teatrze? — zapytała mnie dama.
 — Każdy płaci w stosunku do przyjemności, jakiej doznał.
 — W takim razie trzeba im bardzo dużo zapłacić, — rzekło dziecko, dodając kilka słów w języku, którego nie zrozumiałem.
 — Artur chciałby zobaczyć twoich aktorów zbliska, — rzekła do mnie dama.
 Dałem znak Kapiemu, który zapędziwszy się, wskoczył na statek.
 — A drudzy? — zapytał Artur.
 Zerbino i Psinka poszli w ślady swego towarzysza.
 — A małpka?
 Żoliś łatwo byłby dokonał skoku, ale nigdy nie można było spuścić się na niego. Będąc na statku, mógł sobie pozwolić na żarty, które może nie przypadłyby do gustu damie.
 — Czy ta małpka jest niegrzeczną? — zapytała.
 — Nie, pani; ale czasami nie słucha i obawiam się, aby nie zachowywała się niestosownie.
 — A więc pójdź na statek wraz z małpką.
 Mówiąc to, dała znak człowiekowi, który stał w tyle u steru. Sternik posunąwszy się naprzód, rzucił na ląd deskę.