Strona:Henryk Pontoppidan - Ziemia obiecana.djvu/512

ale przeistoczył się, wyszlachetniał i stopił w jedno z wielkiem, gorącem zarzewiem miłości bliźniego, tlejącem teraz w jego duszy i wypełniającem ją całą.
 — Proszę się nie. obawiać! — rzekł, podchodząc do niej zwolna — Sądzę, przeciwnie, że Betty jest na najlepszej drodze do zupełnego ozdrowienia.
 Miał poważny wyraz twarzy, w oczach zaś jego połyskał niejako odblask zaziemskiego światła, w które patrzył przed chwilą.
 — A cóż z panią słychać, panno Tönnesen? — spytał po chwili.
 — Ze mną? Dziękuję! Ot, tak sobie — odparła z nienaturalnem ożywieniem i zaczęła się wachlować, bo przystąpił tak blisko, że czuła oddech jego na twarzy — Mam apetyt, śpię dobrze, czuję się zdrową. Czegóż chcieć można jeszcze?
 — Zaprawdę, małe ma pani wymagania, panno Tönnesen — zauważył — Nie pytam atoli o ciało pani.
 — Acha? Racz pan tedy pozdrowić ode mnie Betty. Muszę wracać do domu, panie pastorze.
 — Panno Tönnesen! — zawołał, gdy odeszła już parę kroków — Czy mógłbym przez chwilę pomówić z panią? Proszę pozwolić towarzyszyć sobie.
 Stanęła, a pierś jej zafalowała.
 — I owszem, ale tylko do furtki ogrodowej. Wie pan dobrze, że dbam o formy!
 — W kilku słowach da się wyrazić, to co mam powiedzieć.
 Uszli kilkanaście kroków wzdłuż wybrzeża, gdy Emanuel zaczął:
 — Jak pani sądzi, panno Tönnesen, mnie się zdaje, że mamy jeszcze z sobą porachunki?