Strona:Henryk Sienkiewicz-Na polu chwały 1906.pdf/23

 A Jan zakłopotał się nieco i odrzekł:
 — Kto tam wie, co go jutro spotka!
 — Roztropna to uwaga, — zauważył Cypryanowicz — ale do czego ją waćpan stosujesz?
 — Bo co?
 — Bo nic: jeno pytam, czemu to o jutrze wspominasz?
 — A to waść nie wiesz, że afekt gorszy od wilka, gdyż wilka można zabić, a afektu nie zabijesz.
 — Wiem, ale to znów inna materya.
 — Byle dowcip dopisał, mniejsza o materyę.
 — Ha! jeśli tak, to Boże dopomóż dowcipowi.
 Panna Sienińska poczęła się śmiać w piąstkę, za nią Cypryanowicz, a w końcu i panowie Bukojemscy. Lecz dalszą rozmowę przerwała służka, prosząc na wieczerzę.
 Starszy pan Cypryanowicz podał ramię pani Winnickiej, po nich szedł pan Pągowski, młody zaś Cypryanowicz prowadził pannę Sienińską.
 — Trudna dysputa z panem Bukojemskim! — rzekła rozweselona panienka.
 — Bo jego racye są jako narowiste konie, z których każdy ciągnie w inną stronę; wszelako, powiedział on dwie prawdy, którym trudno negować.
 — Jakaż jest pierwsza?
 — Że nikt nie wie, co go jutro spotka, jako i jam na przykład nie wiedział, że oczy moje ujrzą dzisiaj waćpannę.
 — A druga?
 — Że łatwiej wilka zabić niż afekt... Wielka to prawda.
 To rzekłszy westchnął młody pan Cypryanowicz, a panienka spuściła na oczy cieniste swe powieki i zamilkła.