Strona:Henryk Sienkiewicz-Na polu chwały 1906.pdf/316

 — Ktoś ty jest? — zapytał ksiądz.
 — Starszy. Było nas dwóch, bo i kup było połączonych dwie, ale drugi zabit. Darujcie nam, wielmożni panowie, to powiem wszystko.
 Ksiądz zastanowił się przez chwilę, poczem rzekł:
 — Prawu nie możemy was odjąć, ale i tak lepiej wam dobrowolnie wyznać prawdę, niż żebyście ją mieli na mękach wyznawać. Może też w takowym razie i ludzki i boski sąd będzie dla was łaskawszy.
 Chłop począł spoglądać po swoich, niepewny, czy ma mówić, czy milczeć, a tymczasem ksiądz dodał:
 — I jeśli prawdę szczerą wyznacie, to jeszcze jedno możemy dla was uczynić, mianowicie wstawić się za wami do króla i jego miłosierdziu was polecić, który ponieważ grzecznych pachołków do piechoty potrzebuje, przeto często teraz sądom łaskawość poleca.
 — Jak tak, to powiem wszystko — odrzekł chłop. — Ja się zwę Obuch, a starszym drugiej kupy był Kos, i obu nas najął jeden szlachcic, abyśmy na wasze miłoście napadli.
 — A wiecie, jako się ów szlachcic zowie?
 — Jam go przedtem nie znał, bom z dalszych stron, ale Kos go znał i mówił, że się zowie Wysz.
 Ksiądz i Cypryanowicz znów spojrzeli na się ze zdziwieniem.
 — Wysz. powiadasz?
 — Tak jest.
 — A nie było z nim nikogo?
 — Był drugi, cienki, chudy, młody.
 Pan Serafin zwrócił się do księdza i szepnął:
 — To nie oni...
 — Ale może być Marcyanowa kompania.