Strona:Henryk Sienkiewicz-Na polu chwały 1906.pdf/332

było znajomych, którzy przychodzili składać życzenia i podarki, czterej bracia pojawili się, przybrani w najpiękniejsze jakie mieli szaty, uroczyści i z twarzami spokojnemi, ale pełnemi tajemniczości.
 — Cóż się takiego z wami działo? — zapytał pan Serafin.
 — Szlakowaliśmy zwierza! — odrzekł Łukasz.
 Lecz Mateusz dał mu w tej samej chwili sójkę w bok i rzekł:
 — Cicho! nie powiadaj przed czasem.
 Poczem spojrzał na księdza, na obu Cypryanowiczów, wreszcie zwróciwszy się do Jacka, począł odchrząkiwać, jak człowiek, który zamierza dłużej przemówić.
 — Nuże! poczynaj wraz! — zachęcali go bracia.
 Lecz on spojrzał na nich osowiałemi oczyma i zapytał:
 — Jakże miało być?...
 — Cóżeś to? zapomniał?...
 — Zacięło mi się...
 — Czekaj... już wiem — zawołał Jan — zaczynało się: „Przezacny nasz...“ Dalej!
 — Przezacny nasz Piłacie... — począł Mateusz.
 — Dlaczego „Piłacie“? — przerwał ksiądz — może było „Pyladzie“?
 — W sednoś dobrodziej utrafił! — krzyknął Jan — było: „Pyladzie“, jako żywo!...
 — Zacny nasz Pyladzie! — zaczął z otuchą powtórnie Mateusz. — Choćby nie żelazny Borysten, ale sam złotonośny Tagus przez rodzinne nasze ziemie przepływał, to jako exulowie z pod najścia barbarorum, nic, prócz serc naszych, gorejących przyjaźnią, ofiarować byśmy ci nie mogli, ni też żadnym wdzięcznym upo-