Strona:Henryk Sienkiewicz - Legjony.djvu/64

ściej z panną Klarybellą, czy nie zdarzyło ci się mówić i z nią o tem małżeństwie?
 — Nie. Nie mamy wzajem do siebie sympatji, a to wyłącza ufność.
 — Gdybyś jednak spróbował zbliżyć się z nią i przełamać lody...
 — Lód jest i po tamtej stronie bardzo gruby...
 — Mnie chodzi o Klarybellę — mówił Marek — i powiem ci otwarcie, że przedewszystkiem o nią. Bo widzisz, małżeństwa między osobami w tak nierównym wieku nie są zwykle szczęśliwe, ale czasem mogą być spokojne...
 — Mówisz roztropnie, nad twoje młode lata — przerwał Kajetan.
 — Pozwól... Bywają czasem spokojne... Ale jeśli kobieta, która wychodzi za starca, kocha innego, wtedy życie jej staje się jednem męczeństwem.
 — A czy panna Klarybella kocha innego? — zapytał zimno Kajetan.
 — Tak jest.
 — Tem gorzej dla papy.
 I tu spojrzał na Marka z uśmiechem pełnym wyrozumiałości i politowania dla jego młodzieńczej naiwności, a Marek zrozumiał, zarumienił się po uszy i odparł żywo:
 — Ani mi się śniło myśleć o mnie. Ten, którego ona kocha, jest oficerem w legji Dąbrowskiego i przelewa krew za wolność narodów. Może już nie żyje, ale prosiła mnie, bym w razie, gdy go spotkam, oddał mu tę oto obrączkę...
 Tak mówiąc oddał obrączkę Kajetanowi, a ów