Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 01.djvu/285

—   277   —

sław marszczył się, zaciskał zęby, poczem odetchnął głęboko i rzekł jakby z pewną złością:
 — To mnie urządzili te gałgany!
 — O, żeby tak wpadli w moje ręce! — odpowiedziała przez zaciśnięte zęby.
 I taka niezgłębiona nienawiść rozbłysła w jej oczach, a cała twarz przybrała wyraz takiego okrucieństwa, że mogłaby służyć za wzór do twarzy Gorgony. Krzycki zdumiał się na ten widok tak dalece, że zapomniał o bólu.
 I znów zapadło milczenie. Dziewczyna opamiętała się po chwili, tylko policzki pobladły jej tak, że ciemny meszek nad ustami zaznaczył się wyraźniej — i zaczęła wypytywać:
 — Co zrobić, żeby panu ulżyć?
 Głos jej brzmiał teraz taką troską serdeczną, że Krzycki uśmiechnął się do niej i odpowiedział:
 — Nic, chyba pożałować.
 A ona w jednej chwili zaniosła się spazmatycznym płaczem, rzuciła się twarzą na jego nogi i, objąwszy je ramionami, poczęła je przez kołdrę całować. Kruczą jej głową i całem przegiętem ciałem wstrząsało łkanie.
 — Panienko, panno Polciu — wołał Krzycki.
 I musiał powtórzyć to kilkakrotnie, zanim