Strona:Iwan Turgieniew-Pierwsza miłość.djvu/70

szym bratem. Zrobisz to, nieprawdaż? I ty dobry jesteś, — dobry!
 Położyła mi rękę na ramieniu z taką siostrzaną pieszczotą, że zupełnie straciłem głowę. Przybycie tego chłopca zmieniało całkiem moję rolę: w takim stosunku — czułem, że sam staję się dzieckiem. A czyż mogłem jéj odmówić? Odwrócić się od jéj brata?
 W milczeniu patrzyłem na kadeta, który téż, nic nie mówiąc, nie spuszczał ze mnie wzroku. Nagle Zeneida rozśmiała się głośno i popchnęła nas ku sobie.
 — No, uściskajcie się, dzieci!
 Uściskaliśmy się.
 — Chcesz iść do ogrodu? — spytałem kadeta.
 — I owszem, — odpowiedział, prostując się, jak we froncie.
 Zeneida roześmiała się znowu. Zauważyłem, że nigdy jeszcze nie miała tak ślicznych rumieńców, tak ciepłéj, przejrzystéj cery.
 Wyszliśmy z Włodziem do ogrodu; w naszym była stara huśtawka. Posadziłem go na cieńkiéj desce i zacząłem bujać. Chłopiec siedział prosto, trzymając się sznura, w swoim grubym mundurku, zapiętym pod samą szyję.
 — Rozepnij kołnierz, — rzekłem. — Niewygodnie.
 — Nic nie szkodzi. Przywykłem, — odparł znów krótko, urzędowym tonem i chrząknął zlekka.
 Podobny był do siostry; oczy szczególniéj przypominały ją bardzo. Bawienie go sprawiało mi pewną przyjemność, a jednocześnie gryzący smutek, i tęsknota nie ustępowały z serca. Ot, i zostałem chłopcem, myślałem z goryczą, a wczoraj jeszcze...
 Przypomniało mi się, że zgubiłem w nocy scyzoryk; poszliśmy go odszukać i znalazłem zaraz. Kadet był nim zachwycony, więc darowałem mu go chętnie. Zciął gałązkę wierzbową, zręcznie wykręcił z niéj fujarkę i zaczął przygrywać. I „Otello“ grał na fujarce!...