Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Było ich dwoje.djvu/115

 — Tak, pani dobrodziejko — rzekł przybyły — ja to jestem ten ślepy... Pan Bóg się ulitował nademną, wzrok odzyskałem. Doktor mi zdjął szczęśliwie tę zasłonę... Nie zgłaszałem się jednak długo, bo... bo...
 Łowczy stał w podziwieniu przed nim, ręce podnosząc do góry.
 — Bo panna Maryanna była właścicielką wioski... Mogłoby się było zdawać, żem się ułakomił...
 Teraz dopiero, dowiedziawszy się iż... procesem jéj zapis odebrano, a sam mając stałą i dobrą posadę...
 Łowczostwo popłakali się oboje; ale egoizm ludzki nigdy swych praw nie traci, to téż i poczciwa łowczyna wykrzyknęła mimowoli:
 — I weźmiesz nam tę jedyną naszę pociechę! a nas osierocisz...
 Ale łowczy żonę zburczał...
 Zaproszono siedzieć gościa, konie poszły do stajni. Łowczyna teraz biegała do okna, wypatrując rychło-li Maryś nadjedzie.
 — Ale — proszęż waćpana, wołała śmiejąc się — siedź tu... spokojnie, nie zdradzaj się. Nic jéj nie powiemy... Niech-że ma niespodziankę, na którą dziewczę zasłużyło...